τσαρλς μπουκόφσκι: τα «πρέπει» της ζωής

Η ζωή είναι περίεργη καθώς την ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα. Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σου είναι αρκετή.

Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει..Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.

Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου. Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.

Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος. Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.

Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, την θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ. Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.

Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου. Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.

Όσοι αγαπήθηκαν πολύ κάποια στιγμή θα ξαναβρεθούν

Γράφει ο Βασίλης Δεμιρτζόγλου

Ε, ναι λοιπόν χωρίσατε. Μετά από τρελά σκηνικά παράφορου έρωτα κι ας πιστέψατε πως είσαστε κι εσείς το ζευγάρι της κοψοχρονιάς, χωρίσατε. Και μάλιστα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Βριστήκατε, πετάξατε αντικείμενα, σπάσατε πιάτα. Γενικώς ξεφτιλιστήκατε. Κακολογήσατε το έτερον ήμισυ σε γνωστούς φίλους και οικογένειες, βγάλατε τα άπλυτα που κρύβει κάθε σχέση στη φόρα. Πιάσατε πάτο. Δώσατε όρκους αιώνιου μίσους. Κάνατε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να πληγώσετε ο ένας τον άλλο. Μέχρι και ξενογαμηθήκατε αυθημερόν για να μπήξετε πιο βαθιά το μαχαίρι στην πληγή. Εύγε σας.

Ο καιρός περνούσε και ως γνωστόν, μάτια που δε βλέπονται πηδιούνται αλλού, αλλά το δοντάκι εξακολουθούσε να πονάει. Έσπασε ο διάολος το ποδάρι του λοιπόν και μια νύχτα ζόρικη, βρεθήκατε να τα πίνετε στο ίδιο μπαρ.

Λίγο το ποτό, λίγο η μουσική, λίγο ο θυμός που είχε πλέον περάσει, κοιταχτήκατε στα μάτια και έγινε το μπαμ. Αρχίσανε τα τηλέφωνα, οι εξηγήσεις και τα ρέστα. Το κλασικό παιχνίδι ποντικού-γάτας. Λίγο εμφανίζομαι εγώ, λίγο εσύ, λίγο σε κυνηγάω, λίγο κρύβεσαι. Ωριμότητα πάνω από όλα. Με τα πολλά κι έπειτα από πολύμηνες διεργασίες, γιατί εσύ έτσι, γιατί εγώ εκείνο, η μαγιονέζα άρχισε να δένει και πάλι. Από ό,τι φαίνεται αγαπιόσαστε αληθινά, πέρα από τη μαλακία που σας δέρνει. Βέβαια υπάρχει ένα πρακτικό κόλλημα. Ο περίγυρος και των δυο, μετά από όσα ακολούθησαν το χωρισμό, δεν έχει και την καλύτερη άποψη για τον «αντίπαλο». Και λογικό είναι. Οπότε τώρα τι;