Πώς περάσατε χωρίς δελτία ειδήσεων; Φαντάζομαι καλύτερα. Εγώ τη διαφορά την εντόπισα ακόμη –ακόμη και στο πρωινό ξύπνημα.

Ξυπνάς το πρωί και πριν καν ρουφήξεις τον καφέ σου, ανοίγεις την τηλεόραση. Πέφτεις επάνω σε δήθεν αγανακτισμένους δημοσιογράφους να αναδεικνύουν κοινωνικά θέματα…ειδικά λόγω των ημερών ….πουλάνε αρκετά.

Λίγη ώρα αργότερα βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα οι πολιτικοί για να υπερασπιστούν τα…ανυπεράσπιστα.
Μαλώματα, φωνασκίες και κραυγές.

Φταίνε οι προηγούμενοι. Όχι φταίνε οι σημερινοί. Όχι φταίνε και οι πριν και οι τώρα και οι επόμενοι.
Στο τέλος, φταίνε συνήθως οι πολίτες.

Και πάμε πάλι από την αρχή. Και τα θέματα διαδέχονται το ένα το άλλο κι εμείς με το μάτι κλειστό ακόμη….με τον καφέ να κρυώνει στην κούπα…και με τα νεύρα μας να αρχίζουν να παίζουν βιολί…..προσπαθούμε να σηκώσουμε τα κομμάτια μας, να ντυθούμε, κοιτώντας κλεφτά το ρολόι….αμάν αργήσαμε.

Φεύγουμε αλαφιασμένοι και μέσα στο μυαλό μας, σπάνια είναι η πρώτη καλημέρα στον γείτονα.
Συνήθως είμαστε συννεφιασμένοι, μουτρωμένοι, ενίοτε και εκνευρισμένοι από την πρωινή μας….επαφή με την «επικαιρότητα».

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πατάμε με ρυθμό την κόρνα, στον πρώτο άτυχο που θα βρεθεί μπροστά μας.
Μα είναι δυνατόν, να μην δίνουν το επίδομα στη γριούλα, σκεφτόμαστε…..ακόμη το τηλεοπτικό παράθυρο.

Φτάνουμε στη δουλειά μας και αφού ψελίσσουμε μια κομμένη καλημέρα ακούμε τις έντονες συζητήσεις στα διπλανά γραφεία. Το άκουσες αυτό για τη γρίπη; Τον είδες στο δελτίο αυτόν με τα ορφανά που τον έδιωξαν από τη δουλειά; Άκουσες τα νέα φορολογικά μέτρα;

Αυτή είναι η καθημερινότητα μέσες-άκρες. Και σχολάμε από τη δουλειά και πέφτουμε πάνω στα μεσημεριανά δελτία ειδήσεων. Για να φάμε το φαγητό …με στημένο το αυτί….ενίοτε και το μάτι στην τηλεόραση που βρίσκεται πλέον σε όλα τα δωμάτια και να ακούμε τις κοκορομαχίες, τις δηλώσεις, τις κόντρες, τις γκρίνιες.

Αμάν να τελειώσει η μέρααααα…… φτάσαμε στα βραδινά δελτία ειδήσεων. Σκάνδαλα, ρεμούλες, καταστροφές, κρίση, ανέχεια, πείνα, δυστυχία.

Να κοιμηθούμε. Ωραία, πήγαμε και για ύπνο με την τηλεόραση πάντα ανοιχτή….με τα «ενημερωτικά»- δήθεν -πολιτικά τραπέζια ή με τον δημοσιογράφο να αναζητά τον δολοφόνο…..

Τι να δω στον ύπνο μου επιτέλους; Τι να ονειρευτώ;;;; Πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων.
Τι να ελπίσω; Τι να πασχίσω; Τι να ψάξω να βρω αυτές τις μέρες; Τον εαυτό μου, τους άλλους, το αύριο, το μέλλον, το παρελθόν, τι δεν πρόλαβα; Τι έχω να κάνω;

Σας άγχωσα;
Απλώς περιέγραψα λίγο τους ρυθμούς μας. Πόσο μακριά αλήθεια είναι από την ….ουσία.
Όχι ότι όλα αυτά τα κάνουν τα μέσα ενημέρωσης και η υπερβολή τους. Πολλές φορές αποτυπώνουν την πραγματικότητα.
Όμως το χειρότερο είναι πως δεν μας μένει τίποτα. Μόνο εικόνες, κραυγές, φωνές και αδικίες.

Ας απεργούν πιο συχνά. Η μέρα μας, δεν είναι χειρότερη. Η ενημέρωσή μας ….είμαστε εμείς….οι τσέπες μας….η καθημερινότητά μας.
Την γνωρίζουμε αυτή την ενημέρωση που μας παρέχουν….και χωρίς να τη δούμε οπτικοποιημένη.

Την ξέρουμε την αλήθεια και χωρίς κάποιος να μας την πει. Το ζούμε, το βιώνουμε. Είναι αλήθεια ανάγκη να κινούνται όλα με τηλεοπτικούς ρυθμούς;

Είμαστε καλά. Απεργήστε. Και καλή σας ημέρα.