Δοκιμασίες

Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, μου έλεγε ο δάσκαλός μου στο σχολείο κάθε φορά που διαπίστωνε πως ο μαθητικος μας συναγωνισμός ξέφευγε από τα όρια και επικρατούσαν ανταγωνιστικά στοιχεία του χαρακτήρα μας.
Μου το έλεγε καθώς περπατούσαμε στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Πολλές φορές προσπαθούσε με παραδείγματα να μου δείξει πόσο εύκολα μπορεί να πληγώσεις ανθρώπους. Και επανάλαμβανε συνεχώς...σχεδόν μονότονα "Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις απο αυτή την ηλικία.
Θα έρθει μια στιγμή στη ζωή σου-μου έλεγε-που θα πρέπει να υπερβείς τον εαυτό σου, να αναγκαστείς να επιλέξεις....

Γιατί, τον ρωτούσα κάθε φορά; Γιατί είναι δύσκολο να επιλέξω; Γιατί θα πρέπει να διαλέξω 
Γιατί, μου επαναλαμβανε εκείνος μονότονα, είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις
Γιατί; ρωτούσα πάλι εγώ, ποιος είναι αυτός που θα μου επιβάλλει  το δίλημμα; 
Μεγαλώνοντας αντιλήφθηκα πόσο δύσκολο ειναι να ισορροπησω, να διαλέξω, να προσαρμοστω, να παλέψω πολλές φορές με αισθήματα που ούτε τα φανταζόμουν.
Και πάντα θυμόμουν το δάσκαλό μου. Πόσο δύσκολες ειναι οι ανθρώπινες σχέσεις.
Σήμερα το μόνο που ξέρω ειναι το "γιατί" ειναι δύσκολες. Κι όσο και να προσπαθησα δεν κατάφερα να θυμηθώ τη συμβουλή του.  
Κάθε φορά λοιπόν που κάτι ανατρέπει μια προσωπική μου ισορροπία......τον θυμάμαι.
Περνώντας βέβαια τα χρόνια την άκουγα πιο συχνά αυτή τη φράση "πόσο δύσκολες ειναι οι ανθρώπινες σχέσεις". Την άκουγα απο συγγενείς, απο συμφοιτητές, απο καθηγητές, απο γείτονες, λίγο αργότερα το αντιλήφθηκα στο χώρο εργασίας, στην προσπάθεια επαγγελματικής καταξίωσης, στην καθημερινότητα.
Χρειάστηκε να δοκιμαστουν σχέσεις χρόνων, φιλίες απο τα παιδικά χρόνια. Και η ισορροπία χάνονταν, όποτε αυτές διαταράσσονταν. Για να έρθουν νέα πρόσωπα, νέες σχέσεις, κάποιες να μου αφήσουν μια γλυκιά γεύση, άλλες πιο πικρή δεν έχει σημασία.

Ελάχιστες φορές αισθάνθηκα το δίλημμα. Μόνο την έλλειψη ισορροπίας αισθανόμουν, μα ποτέ το δίλημμα.
Και ξαφνικά ήρθε ...εκεί που νόμισα οτι η ισορροπία ήταν ισχυρή, οτι οι ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να είναι δύσκολες αλλά χτίζονται μέρα με τη μέρα. Κι όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή το δίλημμα ήρθε. Βασανιστικό. Ανατρεπτικό. Τόσο ισχυρό που δεν αφήνει τη λογική να επικρατήσει παρά μόνο το θυμικό.
Θυμήθηκα το δάσκαλό μου..........στην προσπάθειά μου να σκεφτώ το δάσκαλό μου και τους διαλόγους μας, θυμήθηκα και τη συμβουλή του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που ήρθε το δίλημμα, θυμήθηκα τη συμβουλή του. Ηταν απλή...απορώ πώς δεν το θυμήθηκα νωρίτερα.
"Αγάπα τους ανθρώπους. Αγάπα τους φίλους σου και να ξέρεις πως ο,τι κι αν συμβεί, αυτή η Αγάπη θα σου δώσει όλες τις απαντήσεις στα διλήμματα σου".
Κ.Τ