Περί ευαισθησίας ο λόγος

Κι αν δεν έχουν χυθεί δάκρυα. Κι αν δεν έχουν ειπωθεί μεγαλοστομίες από "ευαίσθητους" και "πολύ ευαίσθητους" της πολιτικής, πνευματικής, κοινωνικής ζωής του τόπου. Κι αν δεν είδαμε φωτογραφίες σωστά ρετουσαρισμένες και με μηνύματα "ανθρωπιάς" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή τους πρόσφυγες που καταφθάνουν κατά εκατοντάδες καθημερινά στα ελληνικά νησιά.

Η δημοσιογραφική "λαιμαργία" σε πρώτο πλάνο. Μια φωτογραφία ενός παιδιού που κλαίει -στην καλύτερη των περιπτώσεων- που κείτεται νεκρό -στη χειρότερη- είναι πάντα ένα "καλό" θέμα.
Κάπως έτσι η ευαισθησία μας ξεχείλισε με αφορμή το άψυχο κορμάκι ενός παιδιού στη θάλασσα, έγινε είδωλο, έγινε ήρωας, έγινε σύμβολο. Και μετά τελείωσαν τα δελτία ειδήσεων, κάναμε like σε σχετικές συγκινητικές αναρτήσεις κλείσαμε το fb και πήγαμε για ύπνο, με ήσυχη συνείδηση. Κάναμε το καθήκον μας. Κάναμε like, ανεβάσαμε φωτογραφία, γράψαμε κι ένα δακρύβρεχτο κείμενο και απο δω παν κι οι άλλοι.
Στο μεταξύ, οι άνθρωποι στοιβάζονται σε σύνορα, σε πρόχειρες σκηνές, σε πλατείες και σε πάρκα.
Δεν βαριέσαι...εμείς κάναμε like. Καληνύχτα!
Κ.Τ.