Διάβασα το μήνυμά σου στο fb και σκέφτηκα να γράψω όσα σκεφτόμουν εδώ και μέρες, ενώ παρακολουθούσα τα δελτία ειδήσεων και με μεγάλη αγωνία συνομιλούσα με τους δικούς μου που ζουν σε άλλη πόλη.
Ενιωσα τη θλίψη και το άγχος να με κυριεύουν. Ένιωσα ανήμπορη, να κάνω σχέδια για τον εαυτό μου και την οικογένειά μου, ένιωσα πίεση και στενοχώρια βαριά. Σαν πέτρα βαριά, πάνω στο σώμα μου.
Οι μέρες που περνάμε είναι δύσκολες για όλους εμάς που βρισκόμαστε με το φόβο πάντα αλλά κοντά στους ανθρώπους μας, στις δουλειές μας, στην στενάχωρη καθημερινότητα.
Το sms που στέλνουμε για έναν περίπατο, για μια επίσκεψη σε κατάστημα τροφίμων, για κάποιους συμπολίτες μας είναι αδύνατο.
Ολοι εμείς λοιπον που διαμαρτυρόμαστε για τα μέτρα, τους περιορισμούς, τις μάσκες τα sms σας δώσουμε δυο λεπτά από τις σκέψεις μας στους ανθρώπους που βρίσκονται στα νοσοκομεία, σε εντατικές... Ας αποβάλλουμε τις αρνητικές σκέψεις και ας δώσουμε δύναμη και σ'αυτούς. Δεν είναι εύκολο να νοσείς μόνος σου. Δεν είναι εύκολο να βρίσκεσαι απομονωμένος από όλους σε ένα νοσοκομείο.
Σκεφτείτε το. Ας κάνουμε όλοι μαζί υπομονή και κουράγιο. Για όλους αυτούς που χρειάζονται τη δύναμή μας.
Αυτές είναι οι σκέψεις μου. Καλές γιορτές σε όλους
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Ελένη Γ.
Λιτόχωρο
1 σχόλιο:
Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου
ΛΟΥ
Δημοσίευση σχολίου