Κι αν κάποια στιγμή μέσα στη διάρκεια αυτής της τρέλας τολμήσεις, σκέψου πως περνούσαν οι μέρες πριν την καραντίνα.
Πόσες καθημερινές, σχεδόν ρουτινιάρικες συνήθειες, μας προκαλούσαν άγχος.
-Να προλάβω τα μαγαζιά ανοικτά για να αγοράσω το φόρεμα που είδα στη βιτρίνα
-Να τελειώσω τη δουλειά, να ξεκλέψω χρόνο, για ένα γρήγορο καφεδάκι με τη φίλη μου
Τώρα ξέρω, θα σκεφτείτε πόσο σας λείπει αυτή η ρουτίνα. Ναι, μας λείπει.... ίσως.
Σαν να μην έχουμε καθημερινές και σαββατοκύριακα, σαν να μην έρχονται τα Χριστούγεννα, σαν να μην περάσαμε ένα "βουβό" Πάσχα και ένα "περίεργο" καλοκαίρι.
Μέρες καραντίνας. Μέρες διαφορετικές.
Διαφορετικές, γιατί ο εαυτός μας είναι ο καλύτερος μας φίλος. Κι αν δεν είναι, πρέπει να γίνει. Πολλές ώρες μας συντροφεύει πια. Σχεδόν όσες ποτέ άλλοτε. Τώρα έχουμε ανάγκη να τον φροντίσουμε, να τον καλομάθουμε ή και να τον κακομάθουμε.
Κι αν υπάρχει κάτι θετικό από όλη αυτή την περιπέτεια, είναι ακριβώς αυτό. Να νιώσουμε φίλοι με τον εαυτό μας, να νοιαστούμε για εκείνον.
Συναισθήματα θλιψης, νοσταλγίας, άγχους, προσμονής, ελπίδας, αγωνίας ....ήρθαν στην επιφάνεια με μεγάλη ένταση αυτές τις μέρες.
Και κάπως έτσι αποφάσισα να ενεργοποιήσω και πάλι το blog μου, να επικοινωνήσω και να καταθέσω τις σκέψεις που μου προκάλεσε αυτή η πανδημία, το lock down, η καραντίνα, η απουσία της καθημερινής επαφής με τους αγαπημένους μου ανθρώπους.
Θα χαρώ να δημοσιεύσω στο ιστολόγιο μου, επώνυμα ή ανώνυμα και τις δικές σας σκέψεις με αφορμή την καραντίνα και τον αυτοπεριορισμό.
Μη διστάσετε. Ίσως να είναι αυτό που χρειαζόμαστε στις διαφορετικές αυτές ημέρες.
Εγώ η ΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου