……Ο πιο «μοναχικός» ο ιός της ιστορίας!

 Οι αριθμοί είναι σκληροί. Ειδικά των νεκρών αυτής της πανδημίας που σαρώνει την υφήλιο σχεδόν   έναν ολόκληρο χρόνο.

Από τον περασμένο Φλεβάρη που από τα δελτία ειδήσεων  ακούσαμε για πρώτη φορά την ύπαρξη του κορωνοιού, έως σήμερα που πια όλοι μας έχουμε έναν συγγενή, φίλο, συνεργάτη ή γείτονα που έχει νοσήσει.

Πλέον διανύουμε την περίοδο που περιμένουμε με αγωνία καθημερινά να δούμε τον αριθμό των νεκρών …Και νιώθουμε -ασυναίσθητα-σχεδόν ικανοποίηση ή χαρά, όταν ο αριθμός αυτός μειώνεται. Σαν να πρόκειται για πυρετό και όχι για ανθρώπους.

Πηχυαίοι τίτλοι που «εντυπωσιάζουν» ή και «τρομάζουν». Τους διαβάζουμε  σχεδόν μηχανικά.  

Όλα αυτά μέχρι να βρεθεί κάποιος… να μας πει την ιστορία αλλιώς. Την ιστορία μιας οικογένειας που «έχασε» έναν δικό της άνθρωπο και δεν κατάφερε τις δύσκολες στιγμές να βρεθεί στο πλευρό του, να σκουπίσει τα δάκρυά του, να απαλύνει τον πόνο του, να του μιλήσει τρυφερά, να του πει πόσο τον αγαπά, να του πει αντίο.

Πόσο σκληρή και μοναχική  αρρώστια.

Πόσο δύσκολο για εκείνους που μόνοι σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου παλεύουν, χωρίς να μπορούν να αντλήσουν δύναμη από μια αγκαλιά, από ένα φιλί, από ένα χάδι, από μια γλυκιά κουβέντα.

Πόσο σκληρό για εκείνους που «αποχαιρετούν» από μακριά τον άνθρωπό τους.

Είναι σκληρή και πολύ προσωπική η μάχη με κάθε ασθένεια.

Είναι όμως ακόμη πιο σκληρή, όταν νιώθεις πως στη μάχη αυτή είσαι μόνος σου ή όταν  ξέρεις ότι ο δικός σου άνθρωπος… έφυγε τόσο μόνος.

Κ.Τ.